top of page

Τερμάτισα Τελευταίος Και Ήμουν Nικητής! Πώς Να Συνεχίζεις Όταν Όλοι Και Όλα Σου Λένε Να Σταματήσεις


Ο 'θεαματικός' τερματισμός μου, η έναρξη, τα λασπωμένα ρούχα μου, το μετάλιο που αφιερώθηκε στην Μαρία, και οι καλοί φίλοι και συναθλητές μου

Τερμάτισα Τελευταίος, όμως ήμουν νικητής.

Αυτός είναι ο τρόπος που απέδειξα στον εαυτό μου ότι μπορώ να συνεχίσω όταν όλοι και όλα μου λένε ότι πρέπει να σταματήσω και πως μπορείς –ίσως και καλύτερα από εμένα- να τα καταφέρεις ΚΙ ΕΣΥ.

28 Μαΐου 2017. Οκτώ το πρωί.

Αγώνας «Ursa Trail» με συνολικό μήκος αγώνα τα 40χλμ. και με 2.700μ. υψομετρική διαφοράς.

Η αφετηρία, στο κέντρο της πλατείας του Μετσόβου, κρατούσε ερμητικά κρυμμένα τα όποια μυστικά μπορούσε να έχει, από το πολύχρωμο κύμα των δρομέων και των συνοδών τους.

Η θέα από το δωμάτιό μας στο ξενοδοχείο του Μετσόβου, τα βουνά που βλέπεις εδώ διέσχισα με κρύο, βροχή και θέληση...

Οι φιλότιμες προσπάθειες των πρώτων ανεμικών αχτίδων του ήλιου να ζεστάνουν τα μουδιασμένα, από τον βραδινό ανήσυχο ύπνο, σώματα, σκόνταφταν στο πρωινό αγιάζι της αιώνιας οροσειράς.

Επιτέλους είχε έρθει η ώρα να τρέξω τον πρώτο μου ορεινό μαραθώνιο. Με τη φαντασία μου είχα βρεθεί αμέτρητες φορές σε αυτή τη θέση, ένα παιχνίδι που έπαιζα με τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια των μεγάλων και μοναχικών προπονήσεων μου.

Η πιστή μου Μαρία ήταν εκεί για να μου δίνει κουράγιο και για να μου θυμίζει ότι ένας από τους πολλούς λόγους που έτρεχα 40 χιλιόμετρα στα κορφοβούνια της Πίνδου ήταν και η αίσθηση ότι ο επιτυχής τερματισμός αποτελούσε ένα μικρό κομμάτι της κληρονομιάς που θα άφηνα στην οικογένειά μας.

Αυτή ήταν η έναρξη του αγώνα...

Ο αγώνας άρχισε με τις καλύτερες συνθήκες. Τα χαμογελαστά πρόσωπα αγαπημένων συναθλητών, το ενθαρρυντικό χειροκρότημα των φίλων και συγγενών, η στιβαρή ομορφιά της φύσης, προοιώνιζαν ένα εξαιρετικό αγώνα.

  • Στο 20ο χιλιόμετρο ένοιωθα ικανός να τερματίσω μέσα στο στόχο μου που ήταν 5 ώρες.

  • Στο 25ο χιλιόμετρο απλά έσερνα τα πόδια μου.

  • Μετά το 32ο, όλη μου η προσπάθεια επικεντρωνόταν στο να βάζω το ένα πόδι μπροστά από το άλλο.

  • Μετά από τις πρώτες 5 ώρες ανάβασης, ο κοσμικός φαρσέρ αποφάσισε ότι έλειπε μια πινελιά καταρρακτώδους βροχής για να συμπληρωθεί το σκηνικό του πόνου και τις παγωνιάς που ήδη επικρατούσε εκεί ψηλά.

Μετά την 5η πτώση, σταμάτησα να μετρώ τις φορές που βρέθηκα ξαπλωμένος μέσα σε ορμητικούς χείμαρρους και σε αρχέγονες λάσπες.

Συμπληρώνοντας ήδη 8 ώρες μάχης με τα στοιχειά της φύσης, αλλά κυρίως με τον εαυτό μου, ο οποίος σε κάθε βήμα μου ψιθύριζε σχεδόν υπνωτιστικά, ότι θα έπρεπε να σταματήσω και ότι και μέχρι εδώ που είχα φτάσει ήταν επιτυχία, ξεχώρισα τα πρώτα σπίτια του Μετσόβου.

Για να καλύψω τα τελευταία 2 χιλιόμετρα χρειάστηκα άλλη μισή ώρα. Ξεκίνησα στις 8 το πρωί και γύρισα απόγευμα. Έτρεχα για 8 ώρες και 33 λεπτά.

Η Μαρία είχα αρχίσει να ανησυχεί, μήπως έπαθα κάτι… το τσιπάκι στο παπούτσι μου έλεγε πως ήμουν κοντά τις τελευταίες 3 ώρες, αλλά εγώ δεν φαινόμουν και μόνο όταν οι διοργανωτές την επιβεβαίωσαν πως αν είχα πάθει κάτι θα το γνώριζαν οι ίδιοι ή θα είχαν ενημερωθεί από την «σκούπα»… τον δρομέα της διοργάνωσης που τρέπει πίσω από τον τελευταίο για να βεβαιωθεί ότι κανείς δεν έχει χαθεί, αλλά και πως όλοι είναι καλά… άρχισε να παίρνει λίγες ανάσες και να με περιμένει υπομονετικά.

Αυτός είναι ο τερματισμός του αγώνα, 8 ώρες και 33 λεπτά μετά.

Η Μαρία τερματίζει μαζί μου.

Απολογισμός: εξουθενωμένο σώμα, χτυπημένα χέρια και πόδια, μουσκεμένα και λασπωμένα ρούχα, πολλά λεπτά επιπλέον του στόχου που είχα θέσει στην αρχή του αγώνα.

Και όμως… μέσα μου ένα κύμα ενθουσιασμού άρχισε να παρασέρνει κάθε ταλαιπωρημένο μου κύτταρο.

Θρίαμβος!

Ένοιωθα ότι ήμουν ο νικητής του αγώνα.

Νικητής γιατί με δεδομένες τις συνθήκες στην καθημερινότητα μου, με τις επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις, μπόρεσα να υποστηρίξω το όραμα μου και να τερματίσω με ελάχιστες προπονήσεις.

Γνωρίζω ότι πολλοί δρομείς θα μειδιάσουν με τον χρόνο μου.

Επίσης γνωρίζω ότι πολλοί, που δεν έχουν ποτέ μπει στη διαδικασία να τρέξουν τα χιλιόμετρα που τους αναλογούν σε αυτή τη ζωή, θα σαρκάσουν με την «σχεδόν» αποτυχία μου.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι, βετεράνοι δρομείς, οι οποίοι θα χαμογελάσουν με νόημα, και αυτό μου φτάνει.

Πάνω και πέρα από το τι θα σκεφτεί ο καθένας, απέδειξα στον εαυτό μου ότι μπορώ να συνεχίσω και όταν όλοι και όλα μου λένε ότι πρέπει να σταματήσω. Κι αυτό όχι μόνο για έναν αγώνα μαραθωνίου, αλλά η εμπειρία αυτή με ακολουθεί για κάθε περίσταση της ζωής μου.

Σε μια εποχή οπού όλα μετριούνται και ζυγίζονται από τα χιλιοστά, τα δέκατα του δευτερόλεπτου και τα γραμμάρια, είναι απόλυτα απελευθερωτικό να αφήνεσαι στην προσπάθεια και στην γνώση ότι παρά το όποιο αποτέλεσμα, εσύ έχεις προσφέρει τον καλύτερο σου εαυτό.

Το μήνυμα που έφερα μαζί μου από το Μέτσοβο, είναι ότι πρέπει να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας επειδή το θέλουμε, όχι επειδή πρέπει, όχι επειδή προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε τους άλλους.

Αν αναλάβεις δράση από υποχρέωση, τότε αποκλείεται να δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό.

Ίσως σε κάποιες περιπτώσεις είναι προτιμότερο να μην κάνεις τίποτα.

Γι’ αυτό σε παρακαλώ να θυμάσαι να δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό επειδή αυτό είναι κάτι που σου προσφέρει χαρά και νόημα.

Όταν δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό μόνο και μόνο για την ευχαρίστηση που σου χαρίζει αυτό, τότε αναλαμβάνεις δράση επειδή σου αρέσει η ίδια η δράση.

Εύχομαι πραγματικά και με όλη μου την καρδιά αυτή μου η εξομολόγηση να σε ενέπνευσε και να σου υπενθύμισε. Κι εγώ… θα σε περιμένω στην αφετηρία του επόμενου αγώνα.

Νίκος Σαπουντζής, MBA MSc

Life & Executive Coach




Επίσης, σου θυμίζω πως είμαι στην διάθεσή σου ως Life & Executive Coach για να σταθώ στο πλάι σου και να σε καθοδηγήσω σε αυτό που είναι σημαντικό και θέλεις να αλλάξεις και να πετύχεις, αυτή την εποχή. ΚΑΝΕ CLICK ΕΔΩ ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ + ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ

Σχετικές αναρτήσεις

Εμφάνιση όλων
Carpe diem

Carpe diem

Έλεγχος

Έλεγχος

Comments


bottom of page